Löwenzahn..

Als kind keek ik vaak naar de Duitse zenders. Aangezien de Nederlandse tv nog niet zoveel keus had als nu. Je had Ned. 1, 2 en 3 en dan hield het al snel op. Ik keek bv naar Die sendung mit der Maus, Hallo Spencer en de Duitse Sesamstraat. Waarschijnlijk herkenbare series voor de mensen van mijn leeftijd. Ik vond het altijd leuke series en je leerde er gelijk een beetje Duits bij. Heerlijke, rustige series. Een verademing vergeleken waar mijn kids nu naar kijken. Maar ja, misschien ga ik niet helemaal met de tijd mee. Ik betrap mezelf er nu soms op dat ik nu dezelfde uitspraken heb als de oudere mensen vroeger....Maar dat is weer een ander verhaal.

Ook keek ik regelmatig naar de Duitse serie löwenzahn. Aan het begin van deze serie zag je altijd een paardenbloem groeien door het asfalt heen. Dat vond ik als kind altijd heel bijzonder. Gefascineerd kon ik daar naar kijken. Hoe kan een bloem nu door asfalt heen groeien? En de laatste tijd moet ik weer vaak aan die paardenbloem denken. Wat een sterke bloem moet het zijn om dwars door het asfalt heen te groeien....

Bijna 9 maanden geleden kreeg ik een zeer zware burn-out. De bekende man met de hamer kwam nu bij mij langs. En hij sloeg hard ook.... Lichamelijk en geestelijk kon ik niets meer. Nu nog steeds heb ik last van mijn burn-out. Zo'n burn-out is vreselijk, maar in de afgelopen maanden heb ik ook veel geleerd. 

Vandaar dat ik de laatste tijd ook vaak aan 'der löwenzahn' moet denken. Ik voelde me gevangen in mijn eigen lichaam. Alsof ik uit een blok beton moest breken om me weer goed te voelen, weer vrij te voelen. Ik voelde me echt verloren. Niet weten waar ik het zoeken moest. Het zoeken van rust, plezier, vrijheid, geluk. Ik kon het gewoon nergens meer vinden of voelen. Maar langzaam maar zeker breek ik steeds meer uit dat blok beton. En ga ik me gelukkig steeds beter voelen. 

Net als 'der löwenzahn' , paardenbloem, groei ik uit het asfalt, het beton. Het is een zwaar en moeilijk proces, maar uiteindelijk kom ik er beter uit. 

Graag wil ik mijn verhaal kwijt. Over mijn burn-out, maar ook vind ik het leuk om over allerlei andere dingen te schrijven die je meemaakt in het leven.

Ik wil schrijven over mijn burn-out, voor mezelf om alles te kunnen verwerken, maar ook wil ik mijn verhaal vertellen aan de mensen. Aan iedereen die mijn verhaal wil horen. Tijdens mijn burn-out merk ik namelijk dat veel mensen eigenlijk niet goed weten wat het is of het wordt onderschat. Terwijl steeds meer mensen er mee te maken krijgen. Bij zichzelf of iemand die ze goed kennen.

Maar ik schrijf mijn verhaal vooral voor degenen die hier steun uithalen. Tegen de mensen die nu zelf middenin een burn-out zitten, wil ik zeggen, het komt goed! Geef niet op! Het is een loodzwaar proces, een hele harde les. Maar uiteindelijk kom je er echt beter uit. Net als de paardenbloem, der löwenzahn. Eerst moet je dwars door asfalt heen breken, maar daarna groei je uit tot een prachtige bloem...