Annechien. 

Een tijdje terug, tijdens de laatste lockdown, had ik afgesproken met een vriendin van mij. Sinds de laatste jaren hebben we weer regelmatig contact. Vroeger, op de basisschool, waren we echte vriendinnen. We waren altijd samen. Helaas zijn we elkaar na de basisschool uit het oog verloren. Beiden gingen we een andere kant op. Maar door social media hebben we elkaar weer gevonden. Na heel veel jaren kwam ik bij haar bezoek. En het was alsof we elkaar nooit uit het oog waren verloren. We kletsen zo weer verder, alsof al die jaren zonder contact er nooit waren geweest. Mooi en bijzonder is dat.

Nu spreken we regelmatig af, zo ook tijdens de laatste lockdown. Aangezien we niet veel konden doen door de lockdown dachten we, laten we samen een boswandeling maken. Toch actief bezig, maar ook de gelegenheid om even bij te kletsen. We hadden onze dochters meegenomen. Ook die kunnen het goed vinden samen. Ik had een boswandeling in Ter Apel uitgezocht. Een wandeling van 4 km. We dachten, dat is te doen. Aangezien we allebei met onze gezondheid kwakkelen. We zijn beide net over de 40, maar voelen ons 80.

Met frisse moed begonnen we met onze wandeling. Heerlijk, daar in het bosgebied. We moesten de gele paaltjes volgen. Maar na een tijdje zagen we geen gele paaltjes meer. Wel een ander soort paaltje, waar een geel plaatje opstond. Dus dachten we, dan moeten we die zeker volgen. En we wandelden weer vrolijk verder. Maar na een tijdje werden we toch wel een beetje moe en moesten we dwars door de modder banjeren. Beetje vreemd.. voor een wandelroute. Voor ons gevoel zaten we ook ergens in 'the middle of nowhere'. We zagen niet echt iets bekends. En het was wel een erg lange 4 km. Toch maar even Google maps erbij. Zaten we meer dan een uur lopen van Ter Apel af! Nee, zei ik nog, dat klopt niet! Alsof Google maps het fout zou hebben..

Uiteindelijk kwamen we uit op een groot stuk land met daaraan een landweggetje. Eén van de kids dacht, laat ik eens dat paaltje, die we volgden, van dichterbij bekijken. Bleken we een route van 100 km te volgen! Lekker handig weer..hadden wij weer.. .. We hadden ook geen idee waar we zaten. Gelukkig zagen we wel een grote autoweg dichtbij. Daar zijn we maar heen gewandeld. Ondertussen heb ik mijn liefhebbende man gebeld, om ons op te halen. Maar die nam niet op, die zat samen met onze zoon op een verjaardagsfeestje. Toen maar mijn zoon gebeld. 9 van de 10 keer zit hij op zijn telefoon, dus grote kans dat hij wel opneemt. En jawel, hij nam op. En vroeg, wat is er? Ik gaf aan dat we een klein beetje verdwaald waren... Mijn lieve zoon hoor ik keihard schreeuwen: PAPAAA!! MAMA IS VERDWAALD!!! En daarna keihard gelach van alle verjaardagvisite. Fijn weer, dacht ik. Maar goed, ik kan het ze niet kwalijk nemen, ik had hetzelfde gedaan, ik had ook heel hard gelachen.

Gelukkig na veel hard gelach, wilde mijn man ons wel ophalen. Anders hadden we nog meer dan een uur moeten lopen en we hadden al dik 1,5 uur gelopen. Dat konden onze kwakkellichamen niet aan en onze dochters klaagden behoorlijk. Tijdens het wachtten langs de kant van de weg, zagen we achter ons een boerderijtje. Bij het huis stond een bord, Theeschenkerij, Annechiens Toenpad. Wat jammer zeiden we nog tegen elkaar, dat die theeschenkerij nu niet open is. Hadden we daar even bij kunnen komen en ondertussen kunnen genieten van een lekker kopje thee. Maar Annechien heeft ons wel op een idee gebracht. De volgende keer wordt het een high tea! Gezellig kunnen kletsen met thee en lekkere hapjes. Een stuk veiliger dan wandelen in Ter Apel!

Ondertussen was mijn man er, hij nam nog even een foto van ons. Hoe wij daar, gestrand, langs de kant van de weg stonden. Leuk weer.... Mijn man heeft zeker gevoel voor humor, haha. Met z'n allen, opgestapeld in de auto, reden we terug. Weer een avontuur rijker. Maar dankzij Annechien ook weer een idee rijker! Bedankt Annechien!