Ik ben een dromer. Altijd al geweest. Als kind kon ik heerlijk wegdromen. In mijn eigen wereldje, daar kon ik helemaal mezelf zijn. Ik kon dromen over van alles. Prinsessen, kabouters en elfen, over allerlei dieren, vogels die prachtig zongen, konijnen die vrolijk huppelden door het bos, ik zag mezelf in de mooiste jurken en danste en draaide er mee in het rond, ik zag prachtige kleuren, ik had in mijn dromen echt een prachtige wereld. 

Sommige tekenfilms vond ik ook geweldig! Zo kon ik helemaal wegdromen bij de troetelberen. Die prachtige kleuren, wonen in de wolken, glijden over een regenboog! Ik vond het zo mooi, ik stelde me helemaal voor hoe het zou zijn als je echt in de wolken kon wonen. Een prachtige wereld met wolken, zonneschijn, regenbogen, supermooie kleuren en heel veel lieve vrienden!

Maar helaas.....op school mocht je niet dromen. Dat werd er wel uitgeramd, niet zo’n netjes woord, maar een ander woord heb ik er even niet voor. Ik was langzaam met mijn werk. Als ik een blad met sommen kreeg, kon ik daar mijn hoofd niet bijhouden. Ik vond het totaal niet interessant. Ik was liever in mijn eigen wereld of ik keek naar buiten. Daar zag ik bomen, vogels, wolken, de zon. Zo mooi, maar als ik weer helemaal in mijn droomwereld was, werd ik hard terug geroepen. Rolien, let op! Rolien, niet zo dromen! Rolien, zo komt je werk niet af! 

Ik kon met afgunst naar de kleuters kijken. Die waren meestal heerlijk aan het buiten spelen. Dat wilde ik ook, maar helaas, ik zat daar weer met zo’n stom werkboek, pfffff.

Voor het rekenen had ik mijn eigen systeem bedacht om goed te kunnen tellen. Ik telde veel op mijn vingers. Voor mij werkte dat heel goed. Maar ook dat mocht niet. Rolien, niet op je vingers! Uit je hoofd rekenen! Waardoor ik angstig en in de war raakte en het rekenen helemaal niet meer lukte. Terwijl achteraf denk ik, wat maakt het uit? Als dat een systeem is, wat goed werkt voor iemand, waarom niet? En nu kun je filmpjes op youtube vinden waar kinderen supergoeie systemen hebben bedacht, waarmee ze ook op hun vingers tellen.

Naarmate ik ouder werd, werd het dromen minder. Want dat werd niet geaccepteerd. Ik paste me aan, aan mijn omgeving. Maar dat ging wel ten koste van mezelf. Ik werd steeds minder mezelf. Ik kon nog wel wegdromen als ik aan het muziek luisteren was. Dat deed ik dan ook vaak, ook nu nog. Ik kan heerlijk wegdromen bij prachtige muziek. Maar ik leer ook weer andere dingen echt te waarderen. Zoals kunst, cultuur, spiritualiteit en de natuur. In de natuur kan ik ook heerlijk dromen en ik heb steeds meer het gevoel om mijn creatieve kant weer op te pakken. 

Ik zie nu in dat dromen juist heel goed is! Je krijgt er de meest geweldige ideeën van, je kan je er mee ontspannen en je krijgt er veel fantasie van. En dat is toch prachtig! Wat is het leven saai zonder fantasie, zonder prachtige ideeën, zonder supermooie kleuren! 

Het lied droomland, die Paul de Leeuw vaak heeft gezongen, vond ik vroeger, en nu nog steeds, ook zo'n mooi lied. Ik kan er letterlijk bij wegdromen. Samen naar het heerlijke droomland.... 

Droomland, droomland

Oh, ik verlang zo naar droomland

Daar is steeds vree, dus ga met mij mee

Samen naar het heerlijke droomland.... 

Dat zou toch prachtig zijn? Zo'n droomwereld, zo'n droomland?