Geduld, geduld is een schone zaak, zegt men. En dat is ook zeker zo. Ik heb dit jaar al heel veel geduld moeten hebben. Tijdens mijn burn-out heb ik ook al heel vaak gehoord dat ik geduld moet hebben. En dat klopt. Ik wil veel te snel. Want wie wil er pijn, verdriet, somberheid, onrust, angst, moeheid voelen. Niemand toch? Nee, dat wil je niet. Die gevoelens moeten zo snel mogelijk weg.

Maar eigenlijk gebeuren er in die donkerste tijden de mooiste momenten. Je groeit, je ontwikkelt je, ook al val je soms keihard. Zo hard dat het letterlijk pijn doet. Daaruit ontstaan de mooiste woorden, de mooiste muziek, de mooiste kunst, de mooiste gevoelens. 

Maar in deze wereld moet alles goed gaan. We willen niet horen dat het slecht gaat, dat niet alles vlekkeloos gaat of dat er fouten gemaakt worden.

Ook ik zelf wil me weer helemaal goed voelen. Weer lekker in mijn vel zitten. Het is moeilijk om nare gevoelens toe te laten. Om dat helemaal te accepteren. Dus wil je je snel weer goed voelen, waardoor het nog langer duurt. Donkere tijden, daar kun je niet omheen. Je moet er doorheen, hoe moeilijk ook. Dus inderdaad, ik zal geduld moeten hebben.

Geduld! 

Ik wil te snel. 

Geduld! 

Hoe lang nog? 

Geduld! 

Lukt me dat wel? 

Geduld... 

De mooiste momenten komen nog. 

Soms voel ik frustratie. Omdat mijn hoofd al meer wil dan mijn lichaam. Maar dan komen we weer op geduld. Ik moet echt engelengeduld hebben. Maar als je dat eindelijk hebt, heb je weer de buitenwereld. Want de wereld om je heen heeft geen engelengeduld, die gaan weer aan je zitten trekken. Daardoor leer ik 'egoïstischer' te zijn. Ik moet wel. Dus tja, de wereld zal op me moeten wachten. Engelengeduld, en ja, dat is heel moeilijk. Ik weet er alles van!