't Het nog nooit zo donker west.. 

's Nachts ergens eind september 2020. Ik probeer te slapen, maar het lukt niet. Mijn lichaam doet vreselijk veel pijn en mijn hart gaat tekeer.  Ik voel al mijn spieren pijn doen en mijn hart klopt voor mijn gevoel bijna door mijn borstkast heen. Ik sta maar op en loop naar beneden, naar de woonkamer. Maar ook daar vind ik geen rust. Het wordt alleen maar erger. Ik begin te hyperventileren en raak in paniek. Een paniekaanval...

De volgende dag lig ik gebroken op bed. Meld me ziek van het werk. Niet wetende dat ik de komende maanden niet meer in staat zal zijn om te kunnen werken. Ik ga naar de huisarts, maar ook zij zien eerst niet wat er met me aan de hand is. Ik krijg zware pijnstillers, maar het helpt me niets. Ik kom thuis en ga aan de keukentafel zitten. Ik kan letterlijk niets meer. Alles gaat aan me voorbij. Opgesloten in mijn eigen lichaam. Ik voel me echt een zombie....levend dood....vreselijk..

De maanden daarna heb ik me vreselijk gevoeld. Uiteindelijk kreeg ik de diagnose burn-out.  Ik zat in een heel donker gat. Wat heb ik veel gehuild. Ik zat zo diep in de put, dat ik het leven niet eens meer zag zitten. Een nachtmerrie waar ik maar niet uit kwam. Ik heb toen veel moeten denken aan het lied van Ede Staal, ‘t Het nog nooit zo donker west.... voor mij was het zeker nog nooit zo donker geweest. Ik heb in die periode veel steun kunnen halen uit dat lied.

In die periode heb ik een hele lieve vrouw ontmoet. Waar ik heel goed mee kon praten. Zij gaf aan dat ik geen burn-out had, maar een break-out. Ik breek uit het huidige systeem. Het systeem van moeten, een schoolsysteem waarbij presteren zeer belangrijk is, een maatschappij waar geld boven gezondheid staat, waar heel veel druk is, waar materialisme heel belangrijk is, waar je als kind al leert om je aan te passen. En die maatschappij, dat systeem is als een blok beton. Waar ik nu uitbreek. En dat is een heel zwaar, pijnlijk proces. Maar uiteindelijk leer ik eindelijk mezelf te zijn. Vrij te zijn!

Soms is het zwaar om jezelf te zijn

Soms doet het pijn jezelf te zijn

Soms maak je een hele reis voordat je jezelf kunt zijn

Maar de eindbestemming is prachtig

Daar ben je vrij

Vrij om jezelf te kunnen zijn.

Ik zie nu steeds beter wat echt belangrijk is. Ik zie eindelijk het licht aan het eind van een hele donkere tunnel.

Want ‘t het nog nooit zo donker west of ‘t wer altied wel weer licht....