Het schooljaar is bijna voorbij, heerlijk vakantie! Even lekker niets. Lekker uitslapen, geen gestress ‘s morgens om je kinderen op tijd op school te krijgen. De oudste redt zichzelf prima, de jongste is een ander verhaal....

Wat een jaar is het geweest, corona, mijn burn-out, vreselijk. Hopelijk is al die ellende snel voorbij. Beide kinderen hadden een supergoed rapport en gaan door naar het volgende jaar. Ik vind het heel goed van ze, want met dat hele corona-gedoe was het al een lastig jaar voor ze. En dan ook nog een moeder die erbij zit als een hoopje ellende, dat maakt het er allemaal niet makkelijker op. Ik ben dan ook heel trots op ze hoe ze daarmee om zijn gegaan.

Voor het eind van het schooljaar heeft mijn zoon nog wel even gezorgd voor wat sensatie op school. Tja, het is natuurlijk niet altijd rozengeur en maneschijn. Mijn zoon zit in het eerste jaar van de middelbare. Hij kwam helemaal overstuur thuis. Hij kwam met het verhaal dat hij eruit was gestuurd, een tafel stuk had gemaakt doordat ie was ontploft, naar de teamleider moest en daar een uitbrander heeft gehad.

Nou moet je weten, mijn zoon heeft ADHD. Een kleine stuiterbal, een lieve schat, maar soms lichtelijk ontvlambaar.

Nadat ik hem eerst rustig had gekregen, vroeg ik hem te vertellen wat er precies was gebeurd. Het bleek dat een klasgenoot iets vervelends had gezegd over zijn zus. Meerdere keren. Daarmee raakte hij een gevoelige snaar bij mijn zoon, begrijpelijk, waardoor mijn zoon ontplofte. En er helaas een tafel sneuvelde... ‘En nu gaat mevrouw jou bellen!’ vertelde mijn zoon, nog een beetje van slag. ‘Prima’, zei ik. En inderdaad, ‘s avonds kreeg ik telefoon. Of mijn zoon had verteld wat er was gebeurd. Ik liet haar, haar verhaal doen, waarna ik ook mijn verhaal deed. Prima gesprek. Hoewel ik het niet overal mee eens was. Daarna werd afgesproken dat we op school nog met mijn zoon zijn mentor en teamleider in gesprek gingen, over het voorval in de klas. Jeetje....dacht ik. Ook nog de teamleider erbij? Naar mijn idee maak je het dan allemaal wel erg groot. Maar goed, ik hoor wel wat ze te zeggen hebben.

Nu is het de laatste jaren gebruikelijk dat je kind meegaat naar een gesprek op school. En als je een ‘model-kind’ hebt, die alles mooi volgens het boekje doet, dan is dat geen probleem, neem ik aan. Maar als er bijzonderheden zijn, dan vind ik het fijn om dat ook even te kunnen bespreken met de docent, zonder mijn kind erbij. Ik vind namelijk dat ze niet alles mee hoeven te krijgen. Misschien ben ik dan een beetje van de oude stempel, maar ik weet dat mijn zoon zich daar alleen maar druk over gaat maken. Als hij alles mee krijgt, gaat hij piekeren, slaapt hij slecht en wordt zijn hoofd heel erg vol.

Op de dag van het gesprek komt mijn zoon thuis en vertelt dat het de bedoeling is dat hij meegaat naar het gesprek, want dat moest van zijn mentor. Toen ik dat hoorde gingen er bij mij al wat nekharen omhoog staan. Dat komt waarschijnlijk ook ,omdat ik zelf een aantal nare ervaringen heb gehad in het onderwijs. Ik heb namelijk bijna 15 jaar in het onderwijs gewerkt. Het waren zulke vervelende ervaringen, dat ik zelfs therapie ervoor heb gehad. Dus ik heb geen hoge pet op van het onderwijs. Inmiddels weet ik dat het huidige onderwijs en ik gewoon niet bij elkaar passen. Ik heb een hele andere visie.

Maar even terug naar mijn zoon. Hij had natuurlijk helemaal geen zin om mee te gaan en vraagt mij, ‘Mama, moet ik mee?!’ ‘Nee, je gaat niet mee’, zei ik heel beslist. Wat mijn zoon helemaal niet erg vond natuurlijk! Maar ik dacht ook, hij heeft zijn straf al gehad op school. Een flinke uitbrander en een dag uit de klas. En dan ook nog met ouders, mentor en teamleider weer hetzelfde aan moeten horen wat hij verkeerd heeft gedaan?! Nee, dat gaan we niet doen.

Samen met mijn man ging ik naar de school van mijn zoon. Het was een goed gesprek, we hebben alles kunnen zeggen en het goed af kunnen sluiten. Maar de eerste vraag die we kregen was, ‘hebben jullie uw kind niet meegenomen?’ Nee! ‘Oh...dat was eigenlijk wel de bedoeling....maar dat is uw keuze...’ Yep! Dat klopt! Dat is onze keuze! Ondertussen op mezelf inpratend, Rolien rustig blijven en mezelf op zitten te vreten. Maar gelukkig ontdooide ik tijdens het gesprek en hebben we uiteindelijk een goed gesprek gehad. 

Pffff.....onderwijs en ik gaan blijkbaar nog steeds niet goed samen. Boeken kan ik er over schrijven.

Wat heerlijk toch, vakantie....