Vorige week kwam ik tijdens een speciale dag, een bruiloft, in een klooster. Een prachtig gebouw.  En zoals ik wel eens eerder geschreven heb, ik hou van oude gebouwen. Het straalt veel meer sfeer uit dan nieuwe gebouwen.

Het klooster deed me denken aan de kerk. Bij ons in het dorp staat een prachtige katholieke kerk. Ik vind het denk ik de mooiste kerk hier in de omgeving. Toch kom ik eigenlijk heel weinig in de kerk, terwijl ik wel redelijk katholiek opgevoed ben. De kerk is prachtig, maar het geloof... Ik heb er weinig meer mee. Ik geloof zeker wel, op mijn manier. Ik weet zeker dat er meer is tussen hemel en aarde. Maar niet zoals er in de kerk gepreekt wordt.

Vroeger moest ik als kind bijna elk weekend mee naar de kerk. Wat vond ik dat vreselijk saai, echt zoooo saai! Een uur lang, soms nog langer, in die houten banken zitten. Na de kerkdienst had ik gewoon een zere kont van het zitten. En dan ging er vaak ook nog een volwassene voor je zitten. Zat je de hele tijd tegen een brede rug aan te kijken. 

Tijdens zo'n kerkdienst wilde ik altijd graag om me heen kijken, want je zag prachtige schilderijen en bouwwerken in de kerk. En als het herenkoor aan het zingen was, vond ik het heel mooi om daar naar te kijken en te luisteren. Maar ik mocht nooit achter me kijken, één of andere regel wat blijkbaar niet mocht in de kerk. En naar iets wijzen, omdat je iets heel mooi vond bijvoorbeeld, mocht al helemaal niet. Eigenlijk mocht je erg weinig. Alleen stil zitten, stil zijn en luisteren.

Als kind zag ik op tv regelmatig mensen in een kerk, hardop aan het zingen en aan het dansen. Geweldig vond ik dat! Die mensen hadden zoveel plezier en je voelde de saamhorigheid. Waarom kon dat nooit bij ons? Op die manier wilde ik wel graag naar de kerk. Maar helaas, wij moesten strak in de banken blijven zitten... Nooit echt begrepen waarom eigenlijk.... Wat is er mis met dansen, plezier maken in een kerk? Als er een god bestaat, dan ziet hij dat toch veel liever?

Later, toen ik een jaar of 11 was, werd ik misdienaar. Dan mocht je de pastoor helpen tijdens de kerkdienst. Ik kan me één moment nog heel goed herinneren. De dienst begon en we liepen als misdienaar achter de pastoor aan, de kerk in. Blijkbaar deed ik toen iets niet goed. Wat ik verkeerd deed, weet ik niet eens meer. Maar wat ik nog wel heel goed weet, is dat de pastoor zich omdraaide, me boos aankeek en 'stommeling' tegen me zei. Dat vergeet ik nooit meer. Ik voelde me verdrietig, onzeker worden, maar ook angstig en in de war. Want een pastoor die stommeling zegt tegen een kind... Dat klopte niet. In de kerk wordt altijd verteld over heb je naaste lief, elkaar vergeven, vrede, enz. En dan zegt een pastoor stommeling? Ik was dan ook niet lang meer misdienaar...

Nee, mijn ervaring met de kerk is niet heel erg positief. Ik ben gedoopt, heb mijn communie en vormsel gedaan, maar hoe ouder ik werd, hoe meer ik  het maar een vreemd gebeuren vond, die hele kerk. Het vormsel vond ik ook maar vreemd. Dan werd je gevormd... Nou, ik ben nog steeds bezig me te vormen. En tijdens mijn burn-out was ik behoorlijk uit vorm.

Maar ik respecteer natuurlijk de mensen die wel iets hebben met de kerk. Dat is ieders eigen keus. Maar het is gewoon niet echt iets voor mij. 

Het waren allemaal regeltjes opgelegd door de mens, waar ik niet achter kon staan. Een pastoor die van alles preekt over hoe wij als mensen moeten leven en zelf stommeling zegt tegen een kind..... Tja, wie is er dan stom..?

Ik geloof vooral in de kracht van de liefde! En stommelingen bestaan niet in dat geloof. Nee, alleen maar liefde! ❤️