Yessss! Ik mag mijn medicatie, de anti-depressiva, afbouwen! Dat voelt echt als een stap in de goede richting! Na overleg met alle artsen heb ik groen licht gekregen! Wat zou het fijn zijn om van de medicatie af te zijn. Ik had het zeker nodig in mijn crisis-periode. Maar gelukkig kan ik zeggen dat die ergste periode voorbij is. En ben ik heel blij met wat ik al bereikt heb na dit vreselijke jaar.

Wat een jaar is het geweest. De moeilijkste tijd tot nu toe van mijn leven. Maar wat heb ik er ook al veel van geleerd. Ik hoor wel eens mensen zeggen na hun burn-out, dat het het beste is wat hun is overkomen. En inmiddels begin ik een beetje in te zien waarom ze dat zeggen. Ik ben ook heel blij hoe ik de wereld nu zie. Het geeft me zoveel rust. Ik wil echt niet meer terug naar mijn oude ik. Maar wat zou het fijn zijn als mijn lichaam ook weer mee gaat werken. Volgens de artsen zal dat niet heel lang meer duren. Ik hoop dat ze gelijk hebben. Bij iedereen pakt een burn-out weer anders uit. En gaat het herstel ook verschillend. Dus tja, dat is nog even afwachten, maar dankzij o.a de artsen heb ik er weer vertrouwen in! Vertrouwen in dat het goed komt en ik blij zal zijn met mijn nieuwe ik. 

Ja, het is echt een heel heftig jaar geweest. Soms vragen mensen die mij niet zo goed kennen wel eens wat voor werk ik doe. Nou ja, op dit moment werk ik niet helaas. Maar dan denk ik ineens, werk ik niet?! Ik werk zeker wel! Ik heb nog nooit zo keihard gewerkt als dit laatste jaar! Ik heb dag en nacht gewerkt om niet te verdrinken. Verdrinken in mijn pijn en intense verdriet. Wat was het soms moeilijk om mijn hoofd boven water te houden, om door te zetten. En dan had ik weer mijn hoofd redelijk boven water, dan kwam er weer een tegenslag. Bv door werk of als ik weer eens iets teveel deed. Wat maakte dat het soms moeilijk. Maar ik kan nu zeggen dat ik dat jaar overleefd heb. En daarom ben ik best trots op mezelf! Want ja, soms mag je jezelf best een schouderklopje geven.

Ik ben er natuurlijk nog niet en ik zal er altijd een 'litteken' aan overhouden. Helaas zal ik kwetsbaarder blijven voor stress. Maar ik zal ook beter mijn grenzen kunnen aanvoelen en aangeven, veel beter naar mijn lichaam kunnen luisteren en weer meer vanuit mijn gevoel kunnen gaan leven ipv alleen maar vanuit mijn hoofd. Dus ik zie het uiteindelijk zeker als iets positiefs! 

Ook het afbouwen van de medicatie zal misschien hobbels met zich meebrengen op de weg. Ik ben er blij mee, maar het is ook spannend. Want het afbouwen kan hele nare verschijnselen geven en kan ik uiteindelijk zonder die medicatie? Mijn gevoel zegt van wel en ook de artsen denken van wel. Dus daar hou ik me aan vast. En ik blijf vooruit kijken, het verleden laat ik achter me, dat laat ik los. Gelukkig lukt me dat steeds beter met de hulp die ik daarvoor heb gekregen. Ik kijk uit naar een mooie toekomst! 

Dus ja, ik kan gelukkig zeggen, ik zit op de goede weg!