Ziek zijn, mijn lichaam schreeuwt: 'Stop!' 

Daar zit ik dan. Zielig te zijn op de bank om 3 uur        's nachts. Ziek geworden. Keelpijn, pijn op de borst, hoesten, koortsig, kortom algehele malaise.

Door het hoesten niet kunnen slapen, dus uit ellende maar op de bank. Even was ik vergeten hoe het is om ziek te zijn. Even ging het eigenlijk heel goed! Heb zoveel leuke dingen gedaan de laatste tijd! Met zoveel lieve, leuke mensen! De feestdagen doorbrengen met lieve vrienden en familie. Ondertussen ook vrijwilligerswerk blijven doen in het Griendtsveenpark, altijd die superleuke, lieve begroeting daar van de dieren. Tijd doorbrengen met mijn kids. Dagje Wildlands, dagje Groningen, spelletjes spelen. Ondertussen ook het hardlopen weer opgepakt, na dik 2 jaar. Weer op stap met mijn lieve vriendin naar gezellige feestjes. Lekker gek doen, dansen, kletsen met allemaal leuke mensen, enz.

Ja, het ging zo goed! Misschien iets te goed? Misschien toch iets minder goed geluisterd naar mijn lichaam? Misschien iets te hard van stapel gelopen? Ik had de laatste dagen al wat pijn in mijn buik en was best wel moe. Maar ik genoot van al die leuke dingen. Dus, ik ging gewoon door. Ondertussen fluisterde mijn lichaam: 'Rolien, even weer op de rem..' Maar ik ben dan zo enthousiast, zo blij dat ik weer zoveel kan, dat ik niet echt goed heb geluisterd naar mijn lichaam. Vandaag heb ik nog hard gelopen. Het ging niet zo goed als de vorige keer. Thuis, na het douchen, voelde ik me steeds minder goed. Koortsig, hoesten, pfff, ellendig. En nu schreeuwt mijn lichaam: 'Stop!' En inmiddels weet ik, hier moet ik naar luisteren. De enthousiaste, extraverte Rolien baalt hier enorm van. De rustige, introverte Rolien zegt, 'doe eens even rustig aan. Even op de rem, lekker op de bank met een kop thee en een goed boek. Ook heel fijn, toch?' Ja, en zo heb ik weer strijd met mezelf. Maar weet ik ook steeds beter naar welke Rolien ik moet luisteren. Soms de uitbundige, soms de rustige.

Ziek zijn, daar had ik nooit tijd voor. Ik ging altijd gewoon maar door. Hup, paracetamol erin en we gaan weer vrolijk verder. In de samenleving van nu, hebben we eigenlijk ook nooit geen tijd om ziek te zijn. Eigenlijk mag dat niet, ziek zijn. Want we moeten door, werken, geld verdienen. Alles moet gewoon doorgaan. Ik ben wel eens door een werkgever gebeld, nadat ik een paar dagen ziek was. Borstontsteking, doordat ik borstvoeding gaf aan mijn dochter. Poeh! Wat word je daar ziek van zeg! Maar daar heeft de wereld geen boodschap aan. Hup! Gewoon weer aan het werk! Nu achteraf denk ik, belachelijk! De samenleving met zijn huidige systeem is ziek en maakt de mens er ziek bij!

Mijn burn-out is ook begonnen met pijn op de borst, verkoudheidsklachten die niet overgingen. Daarna steeds meer pijn in mijn lichaam. Totdat ik er ook geestelijk ziek van werd. Paniekaanvallen, depressief zijn, totaal jezelf kwijt zijn. En geestelijk ziek zijn is vreselijk! Zelf ben ik liever lichamelijk ziek, dan geestelijk. Geestelijk is echt vreselijk. Als er een soort hel zou bestaan, dan is dat voor mij echt de hel. Ook al schijnt de zon nog zo fel, in mijn wereld is het pikkedonker, zwart. Dus ja, nu wil en zal ik wel luisteren naar mijn lichaam. Wat een ander ook zegt.

En hier zit ik dan op de bank. Met een kopje thee. Niet kunnen slapen, maar wel mijn rust pakken. Accepteren dat het nu even zo is. Even pauze voor mijn lichaam. En daarna hopelijk toch iets eerder luisteren naar mijn lichaam. Maar ach, ik heb superleuke dagen gehad! Weer kunnen genieten! Dan wil ik daarna heus wel een paar daagjes lekker op de bank met een goed boek.❤️