Als klein meisje keek ik vaak onder mijn bed voor het slapen gaan. Want wie weet zat er wel een monster onder mijn bed. Gelukkig zag ik er nooit één....

Het monster ligt namelijk niet onder mijn bed, het monster zit in mij....

Er zit een monster in mij verscholen. In de loop van de jaren is hij er stiekem in geslopen. Ik heb het niet gemerkt, niet gevoeld. Hij nam steeds meer stukjes van mezelf weg. Waardoor hij kon groeien. Hij werd groter en groter. Het is een stil monster, je hoort hem niet, je ziet hem niet. Totdat het te laat is.....

Hij geeft je steeds meer pijn, verdriet, tranen, hij put je uit. En dan... dan slaat hij toe. Je bent verlamd. Je bent jezelf niet meer, hij geeft je nachtmerries, duistere gedachten. Je wil ontsnappen, maar het lukt je niet. Hij houdt je stevig vast. Er is geen ontkomen aan, vluchten lukt niet meer.

Hoe eng ook, je moet hem in de ogen kijken. Je wil het niet, durft het niet, maar je moet. Hij dwingt je er toe. En heel langzaam keek ik hem in de ogen.... Ik kwam in paniek, wat een angst, wat een onrust. Maar hij liet me niet met rust, ik moest hem aan blijven kijken, het ondergaan.

En heel langzaam werd ik rustiger, had ik minder pijn, minder verdriet, kreeg weer een beetje levenslust. Ik accepteerde hem. Hij is een deel van mij. We begonnen elkaar te begrijpen, hij gaf me steeds meer stukjes van mezelf terug, ik begon mezelf te leren kennen.

Hij laat me nu steeds meer los. Hij laat me zien wie ik ben, wie ik wil zijn. Hij fluit me terug als ik het verkeerde pad kies. Ik zie het nu... het monster is niet mijn vijand, hij is een beschermer en wie weet ooit mijn vriend.... Als ik mezelf helemaal terug gevonden heb.