Afgelopen week zijn mijn kinderen samen met hun papa een dagje naar Walibi geweest. Het was de bedoeling dat ik ook mee zou gaan, maar helaas... door mijn burn-out durfde ik dat niet aan. Ik hou dat nog niet vol. Dat vond ik erg jammer voor mezelf, maar ook voor de kinderen. Ze hadden graag hun moeder mee. Een gezellig dagje uit met het hele gezin. Op zulke momenten baal ik nog meer van mijn burn-out. Niet dat ik zo van Walibi of dat soort parken hou. Het is me vaak veel te druk, achtbanen zijn niet mijn ding, veel lawaai, kortom teveel prikkels. Terwijl het me als kind niet gek genoeg kon gaan. Overal ging ik in. En nooit ergens last van. Toch gek hoe dat veranderd als je ouder wordt.

Nee, dat soort parken zijn niet aan mij besteed. Maar ik had wel heel graag die glunderde gezichten van mijn kids willen zien, daar in het park. Hoeveel lol ze samen hebben. Daar kan ik van genieten.

Ze zijn bijna in alle achtbanen geweest en nergens last van. Na één attractie had mijn zoon geroepen, 'Dit was mijn beste rit ooit!'. Geweldig, hoe leuk ze dat dan vinden.

Ik kan me nog herinneren dat ik als puber, na ja, puber... Ik was ongeveer 18 jaar.... ook een dagje in de vakantie naar Walibi ben geweest. Met vrienden en vriendinnen. Toen heette het nog Sixflags. De eerste achtbaan was echt een helse rit, vreselijk! Ik had namelijk een behoorlijke kater. En dan wordt er ook nog een foto van je gemaakt in zo’n achtbaan. Nou, ik ben volgens mij nog nooit zo lelijk op de foto gekomen. Iedereen moest lachen om mijn foto. Achteraf wel lachen, maar op dat moment toch iets minder leuk.

De dag ervoor, zondag, was ik uit geweest. In die tijd gingen we elke zondag naar een discotheek, de Boogiebar. Bijzonder ook...op zondag, terwijl we de volgende dag normaal gesproken gewoon naar school moesten. Maar we moesten heen, we konden geen zondag overslaan. Stel je voor dat we iets zouden missen. Dan kon je de volgende dag op school niet meepraten over wat er weer was gebeurd. 

Elke zondag hadden we feest. Voordat we naar de boogiebar gingen, waren we met vriendinnen samen. Ons haar en make up doen, muziek aan, samen lol hebben en daarna die kant op. Wat een feest was dat altijd. Samen dansen, keihard meezingen, eerder schreeuwen, met de muziek. Soms ging het bij één van ons wel eens mis, als we teveel gedronken hadden. Maar dan waren we er wel voor elkaar. En achteraf konden we erom lachen en leerden we ervan. Want ik keek een volgende keer wel beter uit. Pfff....wat kon je je dan slecht voelen zeg. Ja, dat was een leuke tijd. 1 dag in de week konden we ons een beetje laten gaan, stoom afblazen van een hele week school. 

Carnaval, ook zo’n geweldig feest. Helaas maar één keer in het jaar. Wat ik vooral leuk vind aan carnaval is, dat je even helemaal jezelf kan zijn. Je kan je verkleden zoals je wil, lekker gek doen, lachen, dansen, bovenop de tafels staan of op het podium, niemand die raar opkijkt, want iedereen doet gek mee. De saamhorigheid die je dan voelt is super. Gek eigenlijk....dat je maar één keer in het jaar echt jezelf kan zijn. Tenminste...zo zag ik dat toen. Het positieve aan een burn out is, dat je steeds meer ontdekt wie je nu eigenlijk bent. En het je steeds minder interesseert wat een ander daar misschien van vindt. Je mag van jezelf, jezelf zijn. 

In mijn leven heb ik heel veel leuke feestjes en mooie momenten gehad, maar ook best wel wat slechte, verdrietige momenten gehad. De bekende ups en downs in het leven. De één krijgt wat meer ups, de ander wat meer downs. Waarom dat is....misschien heeft de één wat meer te leren dan een ander....

Wat dat betreft is het leven net een achtbaan. Net als een achtbaan kent het leven zijn ups en downs, soms met veel spanning, soms wat rustiger, soms gaat het voor je gevoel supersnel en soms tergend langzaam. Ik hoop dat ik ooit, over een hele lange tijd, aan het eind van mijn leven ook kan zeggen, ‘Dit was mijn beste rit ooit!’