Dagje Dankernsee. 

Het is vakantietijd. Veel mensen gaan op vakantie en/of dagjes uit. De laatste dagen is het erg warm, hittegolf. Dus hadden mijn vriendinnen en ik bedacht om een dagje naar het water te gaan. Eerst dachten we aan een terrasje, maar dan zouden we wegsmelten met die hitte. Dus naar het water was een beter idee. Het werd Schloss Dankern. Daar, in Duitsland, heb je een mooi, groot meer, waar je heerlijk op het strand kan liggen. 

Van te voren gingen we nog even langs de winkel.  Hapjes, wijn, met en zonder alcohol, de kofferbak volgeladen.  Alsof we op vakantie gingen. Wat een mens toch altijd allemaal meesleept... Maar goed,  daar gingen we, helemaal klaar om te gaan, gezellig!

Vanaf mijn woonplaats weet ik precies de weg naar Schloss Dankern, maar we gingen vanaf de woonplaats van één van mijn vriendinnen.  Tja, dan weet ik het niet zo goed.  Mijn richtingsgevoel is niet echt top, die van mijn vriendinnen ook niet. Misschien een vrouwenkwaaltje. Dus de navigatie er maar bij aan. We zijn over allerlei achterlangsweggetjes gereden. Een mooie toeristische route. Uiteindelijk, na wat gepuzzel en gedoe, hadden we het gevonden. Alleen...we waren aangekomen aan de andere kant van het meer, dus niet daar waar ik normaal aankom. En het was daar mega-druk.  Maar echt, vreselijk druk! Een mierennest, vol met auto's. En voor een net herstellende van een burn-out, hooggevoelig persoon is dat best een uitdaging. En dan reed ik ook nog, want met mijn alcoholvrije wijn was ik natuurlijk de BOB. Daar zat ik, in mijn auto,  zwetend en met klamme handjes achter het stuur. En zuchtend zeiden we tegen elkaar, waar zijn we aan begonnen!? Help! En dan was er ook nog zo'n grapjas in een auto, die mij tegemoet reed, gebarend dat ik even aan de kant moest gaan.  Euhmmmm...... Hoe dan?!?! Ik zat klem tussen de, auto's. Voor, achter,  links en rechts, overal auto's. Pffff.... Even tellen tot 10......

Maar goed, na veel bloed, zweet en tranen, hadden we uiteindelijk toch de parkeerplaats gevonden, waar ik altijd parkeer. Joehoe! Eindelijk, gelukt! De auto stond veilig geparkeerd en mijn hartslag zakte weer naar een normaal ritme. Inmiddels waren we wel oververhit door de hitte, daarom wilden we zo snel mogelijk naar het meer om een duik te nemen.  Bepakt en bezakt gingen we die kant op. Eenmaal een plekje gevonden, moesten we ons nog even goed installeren. We hadden zo'n mooie strandtent bij ons. Die moest eerst nog even opgezet worden. Maar natuurlijk ging dat niet soepeltjes.  Na veel trekken,  draaien, duwen, frustratie, bijna dat ding in het meer gooiend, stond die tent dan eindelijk. Zo, hè hè, wat een hindernissen voordat je eindelijk in het water beland. Maar opgelucht en blij renden we naar het water. Ja, rennend, want het zand was superheet! Dus na veel aahs en oehs, bij elke stap, konden we onze voeten blussen en afkoelen in het water.

Maar ondanks alle hindernissen hebben we het reuze naar ons zin gehad. Heerlijk aan het water, als je eenmaal bent geïnstalleerd. Gezellig samen met mijn lieve vriendinnen. En we waren zeker toe aan een borrel. Voor mij een alcoholvrije dan.😉

Vroeger kwam ik er al regelmatig in de zomer als kind. Vandaar dat ik de weg goed weet vanaf mijn woonplaats. En later, rond de leeftijd van 16, 17, 18-jarige kwam ik er ook vaak. Samen met vrienden en vriendinnen had je altijd heel veel lol. Leuke dingen meegemaakt, maar ook vreemde ervaringen. Zo kregen we wel eens ongewenste aandacht van rare kerels. Tja, zo ging dat natuurlijk, net zoals dat nu ook gebeurd. Maar tegenwoordig gaat dat blijkbaar meer met de telefoon, bv de zogenaamde dickpics, ieuw. Toen gebeurde dat ook, maar dan kwamen die kerels bij ons zitten en kregen we ineens kaartjes van piemels onder onze neus gedrukt. Dat vergeet ik nooit meer. Maar daar maakten we weinig heisa van. We keken zo'n vent dan aan en dan elkaar en daarna gierden we van het lachen. Dan droop die vent snel af. Op zoek naar zijn nieuwe 'slachtoffers'. Tegenwoordig zou dat een #metoo-verhaal zijn. Ik denk dat we dan best wel wat #metoo-verhalen kunnen vertellen. Of je mee gaat in de hele metoo-beweging,  dat is weer een ander verhaal. Maar dat vrouwen meer van zich laten horen, daar sta ik zeker achter.

Het was wel meer dan 2 jaar geleden dat ik er was geweest. Door Corona, maar ook door mijn Burn-out. Ik ben toch best trots op mezelf dat me dit weer gelukt is. Voor een ander stelt het misschien niet zoveel voor, maar voor mij is dit een mijlpaal! Het is me gelukt om zelf rijdend, in de drukte, naar Schloss Dankern te gaan! Een jaar geleden was me dit nog niet gelukt. Dus ja! Ik ga nog steeds vooruit! En daarvoor heb ik me op de terugweg even een schouderklopje gegeven. Want af en toe mag je best jezelf een complimentje geven. 

Schloss Dankern, een mooie, vertrouwde plek met  mooie, leuke, maar ook gekke herinneringen. Waar we altijd met veel plezier op terugkijken.

Je voelt de warme zonnestralen, het verkoelende water, het schurende zand,  heerlijke zomertijd, waar Schloss Dankern bij hoort.❤️