Zeg dokter, heeft u ook een wonderpil? 

Af en toe komt het weer ter sprake bij vrienden of collega’s, de wonderpil. Dan heeft er weer iemand klachten. Bv hoofdpijn, rugpijn, pijn in de spieren, misselijkheid, de bekende maandelijkse vrouwelijke klachten en ga zo maar door. Dan is er altijd wel iemand die zegt, ‘wat zou het toch fijn zijn als er een wonderpil bestond’. Want wij mensen willen natuurlijk geen pijn. Pijn is lastig. Het belemmert je in je bezigheden. In je werk. En hier in Nederland hebben we daar geen tijd voor, voor belemmeringen, voor ziek zijn. Alles moet goed gaan en doorgaan, tijd is geld.

Maarrr.. zo werkt het leven niet. Het lichaam geeft niet voor niets pijn aan. Meestal een teken om het rustiger aan te doen. Had ik daar maar eerder naar geluisterd.....

Vooral in het begin van mijn burn-out heb ik zo vaak gewenst dat er een wonderpil zou bestaan. Een pil die al mijn klachten liet verdwijnen en mij weer normaal liet functioneren. Maar helaas zou dat te makkelijk zijn. Je moet eerst door een zware storm, voordat de zon weer gaat schijnen. Want in die zware storm leer je zoveel. Je leert duidelijk je grenzen aan te geven. En er blijven altijd mensen op je pad komen die meer van je verwachten dan je kan geven. Dan is het juist heel belangrijk om je grenzen te bewaken. Je leert ook wat echt belangrijk is in het leven en te genieten van de kleine dingen. Zoals een voorbij fladderende vlinder, een mooie bloem, een wandeling in de natuur, een knuffel van je kind, enz. Kleine dingen die tegelijk zo groot zijn....

Toch vond de huisarts ,na ongeveer 2 maanden in mijn burn-out te zitten, dat ik medicatie nodig had. En achteraf is dat inderdaad goed geweest. Het is geen wondermiddel helaas, maar wel een duwtje in de rug om de goede richting weer op te gaan. Om het plezier terug te krijgen in je leven. Zoals de huisarts zei, ‘deze medicatie doet maar 10%, de rest doe je zelf’. Dus het blijft heel hard werken aan jezelf. 

 Na wat overleg thuis, huilend aan de keukentafel, woorden als ‘zo kan het niet langer, nu is het ook niks’ toch maar besloten aan de medicatie te gaan. Met andere woorden aan de anti-depressiva. Nooit gedacht dat ik nog eens aan de anti-depressiva zou moeten, maar zo blijkt maar, je weet nooit wat het leven voor je in petto heeft..

Zo gezegd zo gedaan. Ik naar de huisarts. Want hij wilde me nog wel even vertellen hoe deze medicatie werkte, wat info geven. En ik dacht, ‘pfff....ook nog?’ Want alles was natuurlijk teveel. Geef me gewoon die medicatie, dacht ik, geen gedoe. Eenmaal naar de huisarts zat ik naar hem te luisteren. ‘Je klachten worden waarschijnlijk de eerste 6 weken nog erger door de medicatie’ zei de huisarts. ‘Wat, nog erger??!!, dat kan ik niet aan, dat overleef ik niet!’ zei ik. Ik zag dat helemaal niet zitten en daar gingen de tranen weer. Zat ik daar, weer te huilen, pffff....drama... ‘Tja’...., zei de huisarts, ‘maar dit is ook niks’...En daar had hij gelijk in..

Dat gesprekje bij de huisarts was achteraf zeker nodig geweest, want de klachten werden zeker erger. Vreselijk, zweten, trillen, huilen, mega-depressief, angstaanvallen en ga zo maar door. Weer de huisarts gebeld in paniek en dan hoor je ‘ja, de eerste weken zijn kloten’. Nou, dat was het zeker, wat een nachtmerrie. Maar de gesprekken met de huisartsen hier hebben me wel heel veel geholpen, zonder hen was het me niet gelukt.

Gelukkig zijn inmiddels die bijwerkingen voorbij en is alles een stuk rustiger. De enige bijwerking waar ik nu nog last van heb is dikker worden. Door die medicatie komen de meeste mensen aan. Dat vind ik wel vervelend, aangezien ik altijd goed op mijn lijn heb gelet. Maar ja, zoals een collega tegen me zei, liever iets te dik en dat je je goed voelt, dan slank en hartstikke depressief. En zo is het natuurlijk ook. 

Toch zou ik het fijn vinden als ik straks de medicatie af kan bouwen en mijn oude lichaam weer terug krijg. Maar ook dan zal ik wel op dieet moeten...pffff...zo geen zin in....Zou fijn zijn als daar een wonderpil voor zou zijn.

Zeg dokter, heeft u ook een wonderpil?