'Hotel' Scheper ziekenhuis

In de vakantieperiode kom ik regelmatig in mooie vakantiehuisjes, hotels, enz. Deze vakantie kwam ik ook onverwachts in een hotel. Een hotel waar er goed voor je wordt gezorgd, maar waar je liever niet komt. Ik kwam namelijk vannacht in het Scheperziekenhuis terecht.

Gisteren kreeg ik een ingreep op de behandelpoli. Een ingreep wat (als het goed is) helpt tegen vrouwelijke kwaaltjes. Niet echt een pretje, maar ja, het moet even. Dus even doorzetten denk je dan. Het begon al met het infuus. Ik heb nogal dunne adertjes, dus een infuus bij mij inbrengen gaat niet heel makkelijk. De mevrouw die het infuus bij mij inbracht, was heel aardig, stelde me gerust en deed goed haar werk. Maar wat een ellende, zo'n infuus. Dan zitten ze met die naald in je te prikken en te doen, proberend het infuus er goed in te krijgen. En ondertussen werd ik al mooi dizzy in mijn hoofd. 'Oei, gaat het wel mevrouw?' hoorde ik de verpleging om me heen vragen. Nou... niet echt..heb ik weer, dacht ik nog, bij het infuus inbrengen begin ik al te piepen. En daarna kwamen er nog meer mensen, 200 keer vragend naar mijn naam en geboortedatum. Ik begrijp heel goed die dubbele checks hoor,  je zou maar de verkeerde handeling bij iemand doen... 🙈 Maar ondertussen dacht ik alleen maar, please, laat me met rust. En toen moest ik nog behandeld worden. Maar goed, ondertussen ging het weer wat beter. Eenmaal op de behandelkamer heb ik nog wat gezichten gezien, maar ik was al snel onder zeil. Zoals een andere patiënt al zei, 'ze geven je goed spul hier!' Haha! Compleet van de wereld.

En voordat ik het wist werd ik al weer wakker op de uitslaapkamer. Maar al snel voelde ik vervelende pijn. Daar kreeg ik pijnstillers voor. Maar die hielpen niet zo veel. Na een uurtje mocht ik naar huis. Met allerlei instructies en welke pijnstillers ik moest nemen. Maar thuis werd de pijn alleen maar erger, ondanks de pijnstillers. Vreselijk. Dus, uiteindelijk toch maar de spoedeisende hulp gebeld. Ze wilden me toch nog even weer zien. Daar zat ik dan, in de wachtkamer op de spoedeisende hulp, met vreselijke pijn.

Terwijl ik erg in mezelf gekeerd was door de pijn, merkte ik toch op hoe sommige mensen zich nogal onbeschoft kunnen gedragen. Zo was er een meneer met, ik denk zijn dochter, die blijkbaar van te voren niet hadden gebeld. Zijn dochter had haar lip open liggen en hij wilde gelijk hulp. De mevrouw van de spoedeisende hulp gaf netjes aan dat hij eerst even moet bellen. 'Nou, dat dacht ik niet!' zei hij boos. Maar de mevrouw ging er niet op in en zei nogmaals dat hij eerst even moest bellen. Mopperend droop hij af. Tja, ik begrijp dat iedereen zo snel mogelijk geholpen wil worden,  maar ja,  als iedereen zo maar langs komt, wordt het ook een chaos op de spoedeisende hulp. Hoe vervelend ook, iedereen moet op zijn beurt wachten. Later zag ik hem binnenkomen met zijn dochter, al binnenwandelend vond hij het nodig om nog even te zeggen,  'Wat een schijtlui hier'. Tja meneer, 'die schijtlui' doen wel voor iedereen hun uiterste best. En hebben het erg druk om iedereen hier te helpen. 

Ook ik heb 3 uur op de spoedeisende hulp gezeten. Zuchtend, steunend. Nee,  fijn is het niet, vooral niet als je veel pijn hebt. Maar uiteindelijk werd ik geholpen. Alles bleek gelukkig goed te zijn, alleen de pijnstillers werkten niet bij mij. Na overleg werd er toch maar besloten dat ik een nachtje in het ziekenhuis zou blijven. En kreeg ik andere pijnstillers, die gelukkig beter werkten.

Terwijl ik daar op de spoedeisende hulp lag, zagen mijn man en ik op de muur een groot schilderij. Ik was niet met dat schilderij bezig, aangezien ik het op dat moment even drukker had met mezelf. Maar mijn man vroeg welke vogel ik zag op het schilderij. Het was niet echt een heel duidelijk schilderij, maar ik herkende het roodborstje. En de verpleegkundige die binnenkwam heette Robin, gaf mijn man aan. Robin is het engelse woord voor Roodborstje. Bijzonder.... Toen ik in een diep dal zat tijdens mijn burn-out, kwam er elke ochtend een roodborstje bij ons voor het raam. En nu, met de pijn op de spoedeisende hulp, kwam ook weer het roodborstje voorbij. Alsof het roodborstje me moed en kracht kwam brengen. Een mooie gedachte.

Uiteindelijk, tegen 22:30u, was er een plekje voor mij. Terwijl ik me daar installeerde, hoorde ik ineens naast mij, 'Rolien?' Ik keek om en naast me lag gewoon een goede vriend van mijn man! Nou, dat was toch wel heel toevallig! Allebei lachend en verbaasd. Nog even gekletst en daarna proberen te slapen. Daar lagen we, samen in 'Hotel' Scheper ziekenhuis.

Zo maak je nog eens iets mee in je vakantie. Maar gelukkig mag ik vandaag naar huis. 🏡❤️