Muur. 

 En daar is ie weer, de alom bekende muur. BAM! Keihard weer tegenaan geknald. Dat waar ik het meest bang voor ben, is weer gebeurd. Soms om moedeloos van te worden. Hallo onrust, hallo paniek, hallo spierpijn, hallo moeheid, hallo neerslachtigheid, daar zijn we weer.

Vorige week de griep gekregen, nadat ik een hele leuke week achter de rug had. Veel leuke dingen gedaan, maar teveel leuke dingen doen kost mij ook energie. En toen de griep erbij. De griep heb ik inmiddels overleefd, maar alle klachten die ik daarna gekregen heb nog niet. Dat heeft weer meer tijd nodig. Vorige week knalde ik keihard tegen die bekende muur aan. Terwijl ik altijd zo uitkijk. Het ging zo goed, dat ik de rem toch iets losgelaten heb. Dat had ik dus niet moeten doen.... En zodra ik echt in de gaten heb dat ik over mijn grenzen ben gegaan, is het al weer te laat. Want dat voel je niet, pas als het te laat is.

En zoooo, wat doet die muur weer een pijn. Mijn batterij is weer leeg. En het opladen duurt altijd zo vreselijk lang. Het vervelende is dat je niet voelt dat je al op de reserves van je batterij zit. Maar dat zat ik achteraf gezien dus duidelijk. Gelukkig is dit dal niet zo diep als de vorige dalen, maar nog steeds diep genoeg.

Vanmorgen ben ik toch maar even naar mijn vrijwilligerswerk gegaan. Even eruit, na een week thuis. Maar steeds is er weer die angst, doe ik nu niet teveel? Maar ook is het fijn, het contact met de andere vrijwilligers. En de herkenning, die sommige vrijwilligers hebben. 'Vreselijk hè, zo'n dip', hoor ik ze zeggen. Zo fijn, dat ene zinnetje. Zo fijn, die herkenning.

En nu weer uit dit dal kruipen. Soms word ik alleen daar al zo moe van. Maar zoals mijn man al zei, hier leer je weer van. Wat wel en niet kan. En daar heeft hij gelijk in. Ook al worden we er allebei wel eens helemaal gek van. Ik van mezelf en hij van mij. Wat ik heel goed snap. Dus, nu met frisse tegenzin weer uit dit dal kruipen. En dat gaat me deze keer ook lukken. Andere opties zijn er ook niet, zal wel moeten. Maar als ik eenmaal deze berg beklommen heb, zal ik nog beter mijn best doen om op de top te blijven. Ipv er weer van af te vallen.

Nee, niet weer tegen die keiharde muur. Weer in de kreukels. Tja...zoals mijn psycholoog al zei, het blijft een gevoelige plek. Daar denk ik nu pijnlijk aan terug. Dus altijd iets om rekening mee te houden. 

Heel soms wens ik het lichaam terug van toen ik 16 was. Vooral nu, als ik me 80 voel. Maar ach, deze muur overleef ik ook wel weer. Uiteindelijk moet het steeds beter gaan, ondanks de dalen. Gelukkig duurt het dal steeds minder lang en de top steeds langer. Ja, ooit leer ik het nog wel😉