Even slikken.

Vandaag is de laatste dag! De laatste dag dat ik anti-depressiva slik! Tenminste... Dat hoop ik.

6 weken geleden ben ik begonnen met afbouwen. Erg spannend vond ik het. Want het is maar weer afwachten hoe je lichaam daar op reageert. En ik heb zeker nare klachten gehad. Weer die onrust, extreme vermoeidheid, een lusteloos gevoel, nare spierpijn, enz. Maar nu was ik er op voorbereid. Ik wist waar het vandaan kwam. Ook de huisarts heeft me hier voor gewaarschuwd. Maar ze was ook heel blij dat ik zover was dat ik kon afbouwen.

De afgelopen weken heb ik die medicatie regelmatig weer vervloekt. Net als in het begin, toen ik er aan moest wennen. Maar toen waren de klachten nog vele malen erger. Ook heb ik mezelf wel eens boos afgevraagd, waarom moet ik die rommel slikken?! Het antwoord weet ik natuurlijk heel goed, het is maar goed dat het er is. Anders weet ik niet of ik over die berg van ellende heen gekomen was. Het heeft me net het duwtje in de rug gegeven die ik nodig had om verder te kunnen gaan.

Maar nu wil ik er vanaf. Ik wil mijn eigen lichaam terug. Want vooral door die medicatie ben ik aangekomen. En door die hele burn-out is mijn conditie echt niet meer wat het is geweest. Als het afbouwen me is gelukt wil ik ook echt op dieet en verder mijn conditie opbouwen. Daar ben ik al mee begonnen door te sporten 2 keer in de week bij de fysio. En dat gaat goed. Mijn conditie komt langzaam weer een beetje terug. Maarrrr.....hoor ik veel mensen zeggen, niet te streng zijn voor jezelf. Je lichaam terug willen, dat komt wel weer. Geef het de tijd. En dat moet ik ook doen. Maar na dik 1 jaar ziek zijn, word ik soms toch wel ongeduldig.

Toch ben ik ook blij dat mijn wil er weer is. Mijn wil om af te vallen, mijn wil om conditie op te bouwen, mijn wil om mijn leven weer op te pakken. Een jaar geleden kon het me allemaal niks meer schelen. Ook al zou de wereld ontploffen...echt, niks kon het me schelen...

Nu moet alleen mijn lichaam nog mee gaan werken. Mijn hoofd is al zover, maar mijn lichaam denkt, ik doe nog niet mee. Die geeft duidelijk aan dat hij nog niet zover is. Tja.... geduld is een schone zaak, zeggen ze wel eens. En daar ben ik zeker achter gekomen.

Nee, het valt niet mee. Het is echt wel even (behoorlijk) slikken... zo'n zware burn-out, medicijnen slikken en weer afbouwen...Maar hopelijk als het een beetje meezit, kan ik straks doorgaan zonder medicatie.

Ja, het is even slikken.... maar ook weer doorgaan.